Evet sonbaharda bile yaprakları dökülmeyen iki çiçekti onlar. Kışları kar’ın altında ölmediler. Yazların kavurucu sıcağında hiç… Bütün zorluklara inat hep canlı kalmayı bildiler. Güzellikler, zorlukları tanımaz. Onlarda güzellikleriyle her zaman zorlukları yendiler. Sorxwin ve Nucan yoldaşlar hep İlkbaharın ve Sonbaharın çiçekleriydiler. Onlar yaşam ve doğanın birer ikizi gibi hep bütünlük sağlayıp yaşamda yenilik, canlılık ve tüketen değil yaratan oldular.
Sorxwin yoldaş baharların mor menekşesi, dağlarımızın ceylanıydı. Bahar onunla canlanır ve renk bulurdu. Ağaçlar toprağa çağrı yapar. Tomurcuklara seslenip artık canlanın dercesine içtenlikle seslenirlerdi. O büyük coşkuyla yüzünü ay çiçeği gibi güneşe döner ve her şeye yeninden başlarlardı. Baharları sanki ondan canlılığın coşkusunu alırlardı. Onun yüreğindeki canlılık, sıcaklık ve coşkusu baharın her rengine, taşına, toprağına yansırdı.
Nucan yoldaş ise sessiz, içten ise kaynayan bir volkandı. Kendi içinde coşan, her yönüyle ayrı güzelliklerle halaya durur gibi etrafa sevinçler saçardı. Bir sonbahar çiçeği gibi yazın kavurucu sıcaklığın sonrasında yağan yağmur taneleri süzülen damlaları, toprağa dökülmesi ile başkaldırırdı. Çiğ damlaları ile güzelleşene bu çiçek toprak kokusunda hissederdi içindeki gizli coşkuyu. Sonbahar hüznü tanımadan ayrılık mevsimi ile vedalaştı. Çünkü onlar doğanın kurallarını biliyorlardı. Ayrılık, zaman geldi dercesine vakit geçip gitti. Erkende olsa ayrılık vakti gelmişti. Bu ayrılık bir kopuş değil yeni yeni açan tohumlarını serpti. Mezopotamya’nın kutsal topraklarına. Biz de ayrılıklar yeni başlangıçları ifade eder, ölüm ise yeniden yaşam demektir. Bu her iki çiçek büyük aşkların arayışçıları ve özgürlük tutkusuydular. Özgür cennetin kapıları kapanmıştı. Yazılmayan tarihin karanlık sayfalarının bilinmezliklerine. Yazılmayan tarih cennetin kapılarını kapatmıştı. Öldürülen tanrıçaların yeniden canlanan iki tanrıça tohumlarıydı onlar. Hem cennetin tanrıçalarıydılar hem de iki çiçeğiydiler.
Onlar kapanan cennetin kapılarını yeniden açan bu özgürlük bahçesini büyüttüler. Eğer ki yaşamın hepsi bu çiçekler renginde ve kokusunda olursa dikenler hiçbir şeyi acıtmayacaktır yaşam çiçeklerini. Çünkü güzellik güzelliği doğurur.
Çok mutlu ve şanslıyım ki bu cennetin her iki çiçeğini tanıyıp kokularını içime nefes nefes çektim diye. Ve çok da hüzünlüyüm ki onlardan erken ayrıldım.
Devrimci Selam ve Saygılar
28-3-2009
Beritan Kamışlo
DAĞ YÜREKLİ HALİL DAĞ’IN SEVDASINA “RÛMETNAME”DİR
“Botan Defteri”olarak adlandırılan bu deftere ikinci defadır yazı yazıyorum. Birincinin de bundan bir yıl önce Xelîl arkadaşın ısrarıyla Botan’la ilgili duygularımızı dillendirmiştik. Akabinde Xelil arkadaşında içinde olduğu 15 yoldaşın Hêzil vadisinde ölümsüzler diyarına gidişlerine içimiz burkularak tanık olduk.
Genelde arkadaşlar Botan’ı anlatırken coğrafyasından başlarlar. Coğrafyası şüphesiz anlatılmaya değerdir. Fakat ben Botan’ı Botan yapanlardan bahsetmek istiyorum. Bizce artık netleşmiş bir gerçek var. Yapmak ile anlamak arasında ışık hızında bir ilişki vardır. Botan’ı Botan yapanlar onun anlamını derinden hisseden ve bilince çıkaran kahramanlarıydı. Heval Xelil’in deyimiyle “ben kahramanlarım” yani gerillalarıydı. Bu kahramanlarla Botan bir coğrafyadan çok daha fazlası bir anlama kavuştu. İşte hevalê Xelil bu anlamın avcısıydı, arayışçısıydı ve şüphesiz sevdalısıydı.
Anlama ya da mana, Xelil yoldaşın her olay ve olguda esas aldığı bir yaklaşımdı. Hiçbir şeyin anlamsız olmadığını, anlamla bir şey var olacağına kesin inanç getirmişti. Bundan dolayı da anlamsız gerçeğe ters yaklaşımlara öfkeliydi. Botan nasıl bir coğrafyadan daha öteyse gerillada onun için bir klasik askerden çok daha fazlasıydı. Gerilla anlayandı, anlam verendi, yaratandı, bir bütünen çağın büyük ihanetine uğramış söze, manaya, öze dönüştü.
Botan’a tekrar gelişimdeki amaç; Botan’dan Dersim’e kadar yitik bir ülkenin çocuklarıyla hem yaşayıp hem de onları elleriyle yeniden yazılan insanlık tarihinin her karesini, her anını belgelemekti. Çünkü O, şu anda yaşanılanların tarihsel değerinin farkındaydı ve onu yaşayıp tarihe geçirmek anlatılmaz bir heyecandı. Bu heyecan derin bilinçten gelen anlamanın, sezginin coşkusuydu.
Botan’ı Botan yapanlara saygının gereği başlığa rûmetname koymayı doğru buldum. Rûmet; saygı, onur, asalet anlamına gelir. Bir şehide bunları bahşetmek hem anlamı gereğidir hem de borçtur. Hele hele Xelil yoldaş gibi bir yoldaşın kavramların içeriğine denk duruşun hakkını vermesek de adına Rûmetname demek ve onun şahsında tüm şehitlere sunmak insani yaklaşımında gereğidir.
Xelil yoldaşımızın Botan’ın son yıllarda yaşadığı sorunlara karşı da eleştirileri, sistemleri vardı. Kahramanlarım dediği gerillaların mevcut duruşuna sistem ve eleştirileri vardı. Sitemle eleştiriyordu. Daha doğrusu duygulu eleştiriyordu. Hem aklımıza hem de yüreğimize hitap ediyordu. Çünkü devrimci ve sanatçıydı. Duygunun da aklın da yasalarını biliyor, hitabında bunu harmanlıyordu. Özellikle anlamada yaşanan zayıf, ilgisiz yaklaşımlara tepkiliydi. Bir eğitimde Ehmede Xani’den anlama üzerine verdiğim bir şiir kitabı onun epey hoşuna gitmiş hem de geçen onca zamana rağmen aynı sorunun devam etmesine üzülmüştü. Hozanımız şöyle diyordu;
“Yakan gözler olmazsa dilberin ay yüzlü çehresi ne yapsın?
Kılıcı kından çeken olmazsa keskin kılıç ne yapsı?
Anlayan, yorumlayan olmazsa MANA ne yapsın?”
Şüphesiz Xelil yoldaş, güzel, estetik olan her şeye büyük ilgi duyardı. O güzelliğe, estetiğe tanrısal, toplumsal anlam verenlerdendi. Simetrik bir yüz, cesur bir savaşçı, aydınlanmış bir kişilik, onun ilgi alanıydı ve ona göre kahramanları kendini, fiziken ve zihnen güzelleştirmiş cesur savaşçılar olmalıydı. Özcesi, sevmenin, savaşmanın ve anlamanın iç içeliğine vurgu yapıp bu temaları sanatsal faaliyetlerine işleme çabasını veriyordu.
Diğer yandan Avrupa’da büyümüş, kültürel olarak Kürt kültürünün etkisinde şekillenmesine rağmen özellikle bu anlamda kendi kültürel değerleriyle buluşma çabası son derece anlam yüklüydü. Öze dönüşün bu yönüne de ısrarla ilgi ve dikkat çekiyordu.
Xelil yoldaştan Masiro Sidar yoldaşa kadar şehit düşen yoldaşların anısına bağlılığın yegane yakın anlamın gücüne inanmak Önderliğin halkı, şehitleri kavramada eksik kalan yanlarımızı güçlendirmektir. Anlama-bağlanma-inanma; zincirleme reaksiyona geçtiğine göre bu görev ertelenemez. Bu görevi yerine getirmenin ilk şartı da kendini bilmedir. Yine Ehmedê Xanî’nin dediği gibi.
“Lİ vi zemani de, herkes mîmarê diwarê xwe ye”
Şahadetlerinin birinci yıl dönümünde Hêzil şehitlerini saygıyla anıyoruz.
Üç yıl sonra. Yıl 96. İçinde olduğum tabur Avaşin'den Ertuş'a doğru geceleyin yol aldı. Bahar takvimlerde bitmiş, yaşamda ise hala hüküm sürüyordu. Bir su çıktı önümüze, kabaran, yatağından taşan, gürültülü bir su. Karanlığın içinde el ele tutuşup gruplar halinde geçtik suyu, dizin üzerine kadar ıslanarak... Önümüzdeki tepelerin operasyon birliklerince tutulduğunu geç vakit anladık. Sabaha karşı taburumuz mevzilendi.
Bir grupla birlikte bir yere yollandık. "Çete noktası" olarak anılan, iki tarafında kaya kümelerinin yükselip uzandığı, ortası düz, çimenlik bir saha. İleride bir grup bayan görünüyor. Onların üst tarafındaki tepeleri de operasyon birliğinin bir kolu tutmuş... Gördüğümüz bayan takımı önlerini tutmak, pusulamak amacıyla aralarında düzenlemelerini yapıp yeni bitirmişler. Yarısı üstteki tepeyi tutarken, öbürü ihtiyat olarak geride duracak... Geride kalanlar homurdanıyor, mızmızlık yapıyor, hoşnutsuzluklarını itiraz eden sesle komutanlarına duyuruyorlar. Komutanları Zelal.
Bir gerilla grubunun çimenli sahadan kendilerine doğru yol aldığını görür görmez yerinden hızla fırlayıp karşılamaya geldi. Elimi sertçe sıkıp duygularla dopdolu, ama sessizce "hoş geldin!" deyip hemen birden dönüp yarı bağırarak: "Tepe grubu hadi kalkın, tez olalım." Sonra yeniden dönüp ardımdan gelenleri eliyle göstererek:
"Heval siz, şu karşıdaki tepenin arka tarafına gideceksiniz. Sık ağaçlı, kapalı bir vadidir. Bir mağara da var orada. Burada durmayın, durmayın..." Sesi gidenlerin ardından gidiyor: "Biraz hızlı yürüyün, mesafe, mesafe!"
Sonra düzenlemeye karşı çıkanların yanına koşup vararak: "İtirazın sırası mı şimdi? Düşman tepemize çıkmış, birbirimizle uğraşmayalım... Hadi siz de giden grubun peşine takılın."
Oradan da bir grup erkek gerillanın ekmek pişirme hazırlıkları yaptığı yere varıp: "Heval, hamuru toplayın, kazanı, yağı her şeyi katıra yükleyin... Giden arkadaşları görüyorsunuz, orada mutfağı kurarsınız!"
Ben heykel gibi ayakta donakalmış, hayret ve hayranlık içinde seyrediyorum. Tepeye doğru yol alan grubunun başına geçmek için çevik, hızlı adımlarla arkalarından giderken bana bakıp hoşça gülümseyerek el salladı: "Sonra görüşürüz!"
Yürürken onu düşünüyordum: "Şuna bak hele. O ufak tefek şeker kız, general olmuş da haberim yok. Kısacık bir an içinde farklı duygularla birkaç yaşam cephesini yönetti, şimdi de tepeyi tutup çarpışmaya gidiyor..."
Operasyon sona erip de geri çekilince, iki gerilla taburu bir araya geldi. Deniz'i yanıma alıp Zelal'in takımına konukluğa, O'nu görmeye gittik.
Sayısız yaprakları yeşil yeşil açıp güneşte parıldayan asırlık bir ceviz ağacının altından kalkıp gülümseyerek karşıladı bizi. Son ayrılıştan sonra nerelerde ne yaptığını soruyorum. O'nu dinlerken, gözlerim de boş durmuyor, tepeden tırnağa süzüyor. Yılların üzerinde yarattığı değişimleri şaşkınlık içinde daha somut görmeye, daha bir canlanmış, zenginlenmiş yüz ifadesini okumaya çalışıyorum. Ayrılıkların gözü daha iyi görür; değişim çizgilerini, farklılıkları... Albümüne göz gezdirdim, sonra başımı kaldırıp O'na bakarak: "Adın güzeldi, niye değiştirdin?" diye sordum. Sevinçli anlarda O'nda hep bir alışkanlık halini alan gözlerini sevimli bir biçimde kırpıştırıp açarak hoşça gülümseyişiyle: "Zelal çocukluğumu çağrıştırıyordu, veda ettiğim çağın adıydı..."
"Peki, neden özellikle Faraşin? Faraşin'i gördün mü hiç?"
"Gitmedim ama çok bilgi edindim. Hani daha görmeden sevdiğimiz insanlar, diyarlar olur. Ben de böyle sevdim Faraşin'i... Düşlerimi süsledi çoğu zaman. Düşlerimde hep gittim, gördüm Faraşin'i."
"Peki, Faraşin seni gördü mü?"
"Hemen dönelim diye düşünmeyin, ben dut kızartması yapacağım."
Ocağın üzerine tabağı yerleştirip yağı kızarttı. İri ballı beyaz dutları pişirip yere indirdi. Simsiyah çaydanlığı iki metre ötede küçük bir taşın dibinden kendi halinde akan pınardan su doldurup ocağa koydu. Üç kuru dal parçasını da közlerin üzerine... Ceviz ağacının o serin gölgesinde birlikte yedik.
Doğanın sayısız güzelliklerinden, son operasyondan mantık silsilesine uymadan daldan dala atlayarak, aklımıza ne gelirse onu konuşarak zamanın nasıl geçtiğini anımsamadık bile. Dut kızartması için teşekkür ettik. Faraşin "Hele bir elma, incir, eriklerin zamanı gelsin, hiç kimsenin yerini bilmediği ağaçlarım var..." dedi, yan yana bembeyaz boncuklar gibi dizilmiş dişlerini gösteren bir gülümseyişle. Bir şeyler söylemiş olmak için: "Ne demek ağaçlarım, sen daha şimdiden özel mülkün temelini atıyorsun."
"Yemişlerini yalnız kendim için toplamıyorum ki" dedi bu kez gülümseyerek...
* * *
Birkaç gün sonra Betrot tepesine birlikte çıktık. İki tabur birleşik bir eylem düzenleyecekti. Saldırılacak tepenin son keşfinden sonra düzenleme yapıldı: Savaşçı ve komutanların mevzilendirilmesi, alay yönetiminin toplantısında Faraşin düzenlemeye karşı çıktı. Bütün itirazına rağmen kendi yeri değiştirilmedi, eylem koordinesinin yanında kalmasını herkes uygun görmüştü. Sona doğru gelen, resmi havadan uzaklaşan ve artık bir söyleşiye dönüşen toplantıyı terk edip bir meşe ağacının arkasında insan boyunu aşan bir kayanın dibinde durup oturdu. Kendi kendisiyle baş başa kaldı. Gecenin karanlığı içinde duygularıyla yapayalnız. Müthiş bir sessizlik vardı ortalıkta. Fırtına öncesi sessizlik. Durmak nedir bilmeyen, cırcır böceklerinin düdük çalışı sessizliği bozmaktan çok adeta özel bir anlam yüklüyordu. Eylem grupları belirlenen yerlerine gitmek üzere karanlığın içinde siyah gölgeler halinde hareket ettiler. Havada şurada burada uçuşan ateş böcekleri bir yanıyor, bir sönüyor, gecenin güzelliğine renk katıyorlar...
Faraşin çekildiği köşesinde içine büsbütün kapanıp hayata küsmüş bir halde kendi kendine acıyarak, karanlığa karışan sessiz gözyaşları döker. Her gün bir parça daha büyüttüğü iç dünyasında kendi kendisiyle konuşur. Konuşuyor mu, yoksa düşünüyor, duygulanıyor mu? Belki de hepsi:
"Karşımda biraz ötede bir savaş patlayacak ve ben yardıma koşamayacağım! Olur, şey değil! Gönlüm razı olamaz, elimde değil... Kendimi avutamam. Devrimin kalbi nerede atıyorsa ben orada olmalıyım. Ben oradaa! Ateşten uzak olmaya yüreğim dayanmıyor, dayanmıyor. Birazdan silahlar patlayacak ve ben parmağımı kımıldatmayacağım! Süs için mi taşıyorum bu silahı? Yoldaşlarım mayınların içinden mevzilerin üstüne gidecek ve ben uzakta duracağım, sadece kurşunların sesini dinleyeceğim, sadece havadaki izlerini seyredeceğim... Hayır, hayır, kabul edemem! Nedir bu yakamı bırakmayan himaye... Yaşamdan daha çok sevdiğin arkadaşların can verecek ve sana düşen yalnızca yaralıları taşımak... İşte ben bunu yapamam. Niye anlamıyorsun komutan? Niye acılarım dinsin değil, çoğalsın istiyorsun? Niye? Niye? Tutup başımıza komutan kesiliyor, keyfi adam, hep bildiğini okuyor... Her şeyi zaten kendine göre... Ah... Doya doya savaşamıyorsun, her adımın bin bir engelle..."
İçinin ferahladığını düşünerek yalnızlık sığınağını andıran köşesine doğru O'nun bezendiği büyülü sessizliği bozmaktan çekinerek, sessiz adımlarla gittim. Nasıl olsa bir aksilik çıkmazsa eylem gece yarısı başlayacak; karanlıkta herkes yerini alacak, ay ışığı çıkanda da saldırıya geçilecekti... Ayakucuna basılan adımların sesinden başını kaldırıp baktı, karanlığın içinde iki küçük yıldız gibi parlayan gözlerle... Başucunda havada ateş böcekleri kıpır kıpır yanıp sönüyor... Gözleriyle ateş böcekleri arasında bir bağ var gibi geldi bana. Bunu yeterince düşünemeden yalnızlık sığınağının eşiğine yetiştim. Saygılı ve son derece yumuşak sözcüklerle:
"Sizi rahatsız ettim, oturabilir miyim?" diye sorunca "oturun!" dedi, sesini yitirmiş gibi kısık fısıltılı bir sesle. Karşısında serin bir taşa oturdum. Milyonlarca yıldız titreşiyordu, sessizliğini dinledim bir süre. Bana bambaşka geldi. Yarattığı hüzün daha derin mi desem, daha zengin mi? Hani bölük pörçük dağınık bulutların toplanıp yoğunlaşa yoğunlaşa şimşek çakımları ve yağmur yağışından sonra göğün açılıp mavi mavi ferahlaması gibi bir rüzgârın etkisiyle ilgisiz duran duygu zerrecikleri toplanıp yoğunlaşıyor, türlü şekillere bürünüyor bu köşecikte... Yalnızlığın özgürlük kokusu ya da özgürlüğün yalnızlığının hüznü...
İç konuşmasının bitmesini, bir sonuca bağlayana değin sessizce beklerken, sessizliği bana da bulaştı... Dil ağırlaşıp uykuya dalıyor burada, konuşmak gelmiyor insanın içinden. Kendimi bir parça zorlayarak damdan düşer gibi: "Nasılsın?" diye sordum.
...
Yanıt vermeyişinden ifadesi zor bir soruyla giriş yaptığımı anladım.
"Üzme kendini. Savaş daha uzun sürecek. Düşmanlarımız çok, bu son eylem değil ki."
"Ama her zaman bu böyle oluyor."
"Belki de böyle olması gerekir ama..."
Anlaşılamadığını ima eden bir sitemle bakarak: "Biliyor musun kaç yıl var ki, doğru, dürüst savaşamadım. Bu alayın belki de en eskisiyim, ama savaş yönünden en yenisi gibiyim, içime sindiremediğim bu."
Ana konudan O'nu bir parça uzaklaştırmak için: "Ne zaman katıldın gerillaya?"
"89'da."
"Seni nasıl kabul ettiler?"
"Bu da uzun bir hikâye. Öyle kolay olmadı..."
"Biliyor musun Kızılderililere ait sevdiğim bir atasözü var: 'Geceler rüya görmek içindir...' Ama biz bu sözü zenginleştirmişiz. Milyonların rüyasını gerçekleştiriyoruz..."
O an eylemin başlangıcını haber veren bir B-7 roketinin patlama sesiyle Faraşin, oturduğu yerden hızla doğrulup ok gibi ileri fırladı...
…
'Faraşin(Zelal) 97 yılının baharında kendi dayatmasıyla Çarçela'ya gitti. Yüksek, sarp görkemli coğrafya parçalarına tutkunluğu vardı. Ama Çarçela O'nun için daha başka anlamlar yüklenmişti. Canından çok sevdiği tabur komutanlığı yapan Mordem, dağın eteğindeki bir köyde hain bir kurşunla can vermişti. Çarçela'nin o vahşi doruklarına çıkmak, taze otlarına, sayısız çiçeklerine karışmak, mavi göklerde bulutları seyretmeye doyamıyor, süngünün, küfrün hüküm sürdüğü köylerin, kasabaların yanan ışıklarını öfkeli bir hüzünle seyrediyordu. Mordem'in de yüreğinde taht kurmuştu Çarçela. Bu yüzden Çarçela'yı mesken tutmak, kaynaşmak O'nun için Mordem'e yakınlaşmak, bütünleşmek anlamını taşıyordu. Bu karlı yüksek doruklardan, her şey öyle küçük, öyle şirin geliyor ki... Kuşların uçuşunu tepeden, yani bakışlarını aşağı indirerek seyrediyorsun. Sen kuşların ulaşamayacağı yükseklerdesin. Yani yeryüzünün bitip de gökyüzünün başladığı yerde. Aşağıda dereler ince, ışıltılı bir şerit gibi uzanıyor ve göz alabildiğine bir yeşillik denizi. Sonu gelmeyen zincirler gibi uzanan dağlar, birbirine bakan, yüzyıllarca birbiriyle sessizliğin diliyle söyleşen heybetli dağlar...
Faraşin içinden "ben yaşamımı Çarçela'yla paylaşmak istiyorum. Benim ölümsüz yoldaşımdır Çarçela. Yaşarsam burada, savaşırsam burada, ölürsem de burada öleyim... Çarçela'da her şey görkemli..." Doruklara çıkıp da dünyayı ayağı altında serili görünce şair kesilir Faraşin:
2011 Yılının 10 Nisan sabahıydı. Bu sabah keşifçi bendim. Dorşin’nin Kelasor vadisi sisten görünmüyordu. Sabah saat 8’e kadar etrafı keşfetmiştim. Yakın çevrelerin dışında hiçbir şey göremeyince kendimi noktaya arkadaşların yanına bıraktım. Nokta küçük bir vadinin içinden akan bir dereciğin kenarında idi. Renas, Fırat, Erdal arkadaşlar beni gördüklerinde çarberin içine dizilmiş odunları tutuşturmaya başladılar. Hava çok soğuktu. İki gündür yağmur durmuştu fakat soğuğun etkisi halen kırılmamıştı. Özellikle sabahları çok soğuk oluyordu. Rênas arkadaş bölge komutanımızdı. Kendisine keşif sonuçlarını aktardıktan sonra yavaş yavaş yanan ateşin etrafına büzüştüm. Saat 9’da hepimiz noktanın 40 metre yukarısında bulunan bir ceviz ağacının altındaki bir manga genişliğindeki düzlükte eğitim görecektik. Heval Rênas keşif sonuçlarından pek memnun görünmese de bu havada eğitim görmemizde bir sakınca görmemişti. Ayrıca cevizin orda da şayet sis kalkarsa etrafı keşfedebilirdik.
Saat 9’a çeyrek vardı. Bayan arkadaşlar yavaş yavaş mangalarından çıkıp eğitim göreceğimiz ceviz ağacının altındaki düzlüğe doğru hareketlenmeye başladılar. Kadın arkadaşların hareketlenmesi üzerine bizde harekete geçtik. Planladığımız saate göre eğitimimize başlamıştık. Eğitim süresi boyunca Rênas arkadaş’ın boynundaki dürbünü gözlerine götürerek etrafı gözetlemesi benimde içime kurt düşürmüştü. Sanki birazdan kıyamet kopacaktı gibi bir hava vardı. Havanın bu durgunluğu bizim yoğunlaşmamızın üzerinde de etkide bulunuyor, eğitime katılımımızın önünde engel teşkil ediyordu. Sırf bundan dolayı Heval Rênas eğitime ara verdi. Güvenlikten sorumlu arkadaş nöbet listesini yazıp nöbetçimizi çıkarmıştı. İlk nöbetçi olarak Heval Jiyan belirlendikten sonra diğer arkadaşlar kendilerini tekrar noktaya bıraktılar. Bende yanımdaki fazlalıkları saklamak için bulunduğumuz vadiden yukarı çıktım. Silahımı ve raxtımı kendimle götürmedim. Çünkü yanımdaki kıştan kalma fazlalıkları gömeceğim yeri çok fazla uzak olduğunu düşünmüyordum. Daha kırk elli metre kadar uzaklaşmamıştım ki bir mermi sesi geldi. Ardından ikincisi onunda ardından üçüncüsünün sesi gelince geriye döndüm. Nöbetçi olan Heval Jiyan’ın üstünde yirmi metre ilerisinde 2 kişi silahını doğrultmuş ona ateş ediyorlardı. Hemen onların üzerine doğru koşmaya başladım. Beni gördüklerinde kaçmaya başladılar. Onlara tam yaklaşmıştım ki silahsız olduğumu fark ettim. Tam bir şaka gibi… Silahımı almak için kendimi noktaya bıraktım. Noktadaki arkadaşlar ne olduğunu anlayamamışlardı. Fırat ve Erdal önünde dünden toplayıp bu öğlen pişirmeye hazırladıkları gulik otunu doğruyorlardı. Rênas arkadaşta ayakta ne olduğunu anlamaya çalışan gözlerle etrafa bakıyordu. Jiyan’ın kadın arkadaşlara doğru koştuğunu görünce tehlikeyi sezmiş ancak silahını eline almıştı. Fakat ben düşman deyince arkadaşların hepsi intişar konumuna geçti. Ben ve Erdal noktanın hemen üstündeki kayalıklara çıktık. Mahkûm kayalıklardı. Yani orda kendini ciddi anlamda savunabileceğin bir mevzilenme yoktu, ama yine de elimizdekinin en iyisi buydu. Yani en azından kayalıklar araziye hâkimdi. Benden kaçan bu iki kişi şimdi tam karşıma düşmüşlerdi. Patikadan ilerleyerek noktamıza girmişlerdi. Fakat tekrardan patikadan geri çekilmeyi göze alamadıklarından kendilerini yamaçtan vadiye bıraktılar. Vadinin asi olduğunu gördüklerinde ise ne yapmaları gerektiğine karar veremediklerinden etrafa görüntü veremeyeceklerini düşündükleri yamaçtaki bir cevizin arkasına gizlendiler. Ben ise onların bu düşünmedikleri ayrıntıyı düşünmüş üzerinde bulunduğum bu kayalıkları erkenden tutarak onları tam olarak karşıma almıştım. Açılan ilk atışlardan ikisi de etkisiz kılındı. Bulundukları yamaç ise çok sarp olduğundan dereye yuvarlandılar.
Sonra dürbünü elime alıp etrafa baktığımda düşmanın arazide yoğun olarak mevzilendiğini gördüm. İlk temas yaşandığında ise yavaş yavaş üzerimize yürümeye başlamışlardı. Sayıları çok fazla idi.
Bizden sonra diğer arkadaşlar da yerlerini almışlardı. 150-200 metre aralığındaki bir mesafede Rênas ve Fırat arkadaşlar konumlandılar. Sonra Erdal arkadaşta onların yanlarına gitmek zorunda kalmıştı. Çünkü bulunduğum yer çatışmaya hiçte elverişli değildi. Fakat mutlak bırakılmaması gereken bir yerdi. Çünkü çok stratejik ve alana oldukça hâkim bir yerdi. Fakat yine de ikimizi koruyacak güvenlikte olmadığı için Erdal arkadaş buradan ayrılmak zorunda kalmıştı.
Bir süre sonra düşman kobra ve skorsky tipli helikopterlerle üzerimize geldi. Skorksyler indirme yaparken, kobralar da bizi vurarak hem ateş etmemizi engelliyor hem de piyade olarak üzerimize gelen güçlerinin güvenliklerini alarak önlerini açıyordu. Diğer taraftan daha önce arazide konumlanan düşman güçleri ağır silahlarla bizi vururken, öncü birlikleri de önlerini tarayarak üzerimize doğru geliyorlardı. İlk etapta atış menzilimizin dışında olduklarından ateş etmedik. Fakat bir süre sonra menzilimize girdiklerinde ise arkadaşlar, üzerinde yürüdükleri patikayı mezbahaneye çevirdi. Rênas, Erdal ve Fırat’ın atış menzilinin içerisine düşman adım atamıyordu.
Zamanın öğlen saatlerini ramak geçtiği bir anda hemen karşımdaki sırtın üstünde bir karaltı gördüm. Bu karaltıyı akşam saatlerine doğru netleştirinceye kadar çok merak ediyordum. Şayet oradaki düşman ise hayatımı her an kaybetmem imkân dâhilinde idi. Bir şekilde benim savaş dışı kalmam, Rênas arkadaşların durumunu da tehlikeye sokabilirdi. Çünkü düşman en öndeki mevziiyi düşürüp arkadaşlara karşı üstünlük sağlayacaktı. Düşman benim mevziimi ele geçirseydi diğer arkadaşların pek bir şansı kalmayacaktı. Boynumda dürbün de olmasına rağmen düşmanın yoğun atış temposu karşısında başımı kaldıramıyordum. Her başımı kaldırdığımda ise bana ancak bir ya da iki mermi atma fırsatı doğuyordu. Benim bir mermime karşı her halde düşman bizim elimizdeki cephanenin tümü kadar cephane kullanıyordu. Bu şekilde akşam 4’e kadar çatıştık. Bir ara düşmana etkili vuruş yapıp onları bir kademe geriye püskürttük. İşte böylesi bir anda karşımdaki sırtı kontrol etmek için fırsat doğuyordu.
Dürbünü gözüme götürerek karaltıya baktım. Karşımdaki düşman gücüydü. Fakat bu her kimse dört saat boyunca uzanarak elindeki suikast silahının dürbününden bana bakıyordu. Silahımı dizlerimin üstüne indirdim. Gerçekten de yapacak bir şey yoktu. Ne arkasına atlayabileceğim bir taş vardı ne de bunun imkânı. Sırt en fazla 150-200 metre benden uzaktı. Bir nişancı için kaçırılmaz bir hedefti. Dürbünden ben ona o da elindeki suikast silahının dürbününden bana bakıyordu. Ne zaman ateş edeceğini merak ediyor ve onu bekliyordum. Fakat beklediğim o an gelmiyor adam tetiğe basmıyordu. Zaman ilerliyordu. Dürbünü onun bulunduğu alanın etrafından gezdirdim. Acaba ondan başka kimseler de var mıydı diye merak ediyordum. Onun hemen 20 metre solundaki yüksek uçurumlu kayaların tepesinde şok olabileceğim bir şey daha gördüm. Kayaların en üstünde bir insan silueti vardı. Gördüğüm bu siluet bir kadına aitti. Ayakta dimdik durarak batmakta olan güneşe bakıyordu. Aslında bakmak da değil; sanki bir şey gösteriyordu. Biraz daha dikkatli bakınca bu kadının bir arkadaş (gerilla) olduğunu ve sağ elinde tuttuğu çok uzun olmayan saç örgüsünü güneşe uzattığını gördüm. Daha önce bu kadın arkadaşla hiç karşılaşmamıştım. Bizimle beraber olan diğer kadın arkadaşlar vadinin hemen biraz üstündeki kayalıklarda mevzilenmişlerdi. Peki, kimdi bu arkadaş? Hadi gördüğüm bir rüya olsun… Peki, bir insan nasıl olurda daha önce görmediği başka birini tasavvur ya da hayal edebilirdi? Peki, kimdi bu ve orada ne işi vardı? Ne yapmaya çalışıyordu? Bu ve bunun gibi sorular kafamı allak bullak etmişti. Hadi diyelim ki oradaki yaşananlar bir gerçek olsun… Peki, nasıl olurda orada halen durabiliyordu. Daha az önce kobralar o kayalıkları delik deşik etmişti ve oradaki kayalıkların her metre karesine bir saniye içinde en az onlarca mermi düşüyordu. Ya oradaki normal bir şey değildi ya da ben rüya görüyordum. Bu yoğun çatışmanın içerisinde gözümün önünde dürbün ve diz üstü bir vaziyette uyumuş olabileceğime inanmıyorum. Bu kadın arkadaş sonra başına sağ tarafa çevirip, yerde uzanıp bana nişan alan düşmana çevirdi, baktı. Adama dönüp baktım. Sanki bu iki siluetin arasında bir etkileşim yaşanıyordu. Çok fazla sürmedi adam silahını yerden kaldırıp eline aldı. Önce dizüstüne sonra da ayağa kalktı. Bana bile bakmadan bulunduğu sırtın üstünde kendini aşağıya bıraktı. O an silahımı hemen elime alarak nişan alıp önümden yavaş yavaş süzülüp giden bu askeri vurabilirdim. Ama duygu ve düşünce dünyamın çatışma esnasındaki savaş benliğime gönderdiği bütün komutlar bunu yapmamam gerektiğini bana söylüyordu. Bu asker yürüyerek yavaş yavaş gözden kaybolurken aklıma tekrar kayalıkların üstündeki siluet geldi. Dönüp oraya baktığımda ise bir daha onu göremedim.
Bir iki saat sonra akşam karanlığı çöktü. Heval Fırat bu karanlığın belirginlik kazanıp uzak alanları görünmez kılmasıyla birlikte koşarak yanıma geldi. Heval Rênas’ın çekilme talimatını verdiğini ve benimde acil gelmem gerektiğini söyledi. Bende iletilen talimat üzerine Rênas arkadaş’ın yanına gittim. Bütün arkadaşlar orada toplanmıştı ve hepsi de sağlamdı. Birkaç dakika geri çekilme hattını tartışıp netleştirdikten sonra harekete geçtik. Düşmanın az önce indirme yapmak isteyip de indirme yapamadığı bir boğazı geri çekilme hattı olarak kararlaştırdık. Evet, düşman oraya indirme yapamadıysa kesinlikle orası boş olmalıydı. Bu nedenle ben ve Erdal arkadaş öncü olarak boğaza doğru ilerlemeye başladık. Düşman çember atabileceği son noktaydı boğaz. Boğazdan sonra ise bir düşman hareketliliğini pek düşünmüyorduk. Rênas arkadaşlar bizden 10 dakika sonra harekete geçeceklerdi. Ben ve Erdal boğazın 30 metre yakını denilebilecek kadar bir mesafeye geldik. Boğazın ne sağındaki ne de solundaki kayalıklarda bir hareketlilik yoktu. Boğaza kadar toplam yolu bir saatte kat etmiştik. Ve son kırk dakikadır sağanak halinde, şiddetli bir şekilde yağmur yağmaya başlamış ve iliklerimize kadar bizi ıslatmıştı. Ben ve Erdal arkadaş boğazı hemen aşıp yüksek dağ silsilesinin arka tarafına geçtik. Boğazda bekleyemiyorduk. Çünkü yağmurla beraber çok şiddetli ve soğuk bir rüzgâr esiyordu. 10 dakika sonra ise aynı duyarlılıkla Rênas arkadaşların grubu bize ulaştı, sonra hepimiz kendimizi derin Lîçik vadisine bıraktık. İki saatlik yürüyüşten sonra büyük bir kaya kütlesinin yanına ulaştık. Rênas arkadaş geceyi bu kaya kütlesinin dibindeki boşluklarda geçirebileceğimizi söyledi. Bizde uygun bulduk ve bu kayalıkların dibindeki boşluklarda yerimizi yapmaya başladık.
Herkes yerine yerleştikten sonra dinlenmeye başladık. Hava çenelerimizi titretecek kadar soğuktu. Ben ve Erdal iki kişilik bir yer yaptık. Üstümüze de çok ince yağmurluklarımızı attık. Üstümüze attığımız yağmurluklar ancak bir sera naylonu kalınlığında idi. Fakat rüzgâr geçirmiyordu. Birde Erdal’la sırt sırta verip yatınca yağmurlukların içi kalorifer gibi ısınmaya başladı. Soğuğun etkisi de kırıldığına göre artık yatabilirdik. Erdal zaten kendisini uzatmaya başladığı andan itibaren horlamaya başlamıştı. Heval Erdal bugün çokta yorulmuştu. Daha bu yaz katılmıştı gerilla saflarına. Ancak 5-6 ay’ı olmuştu. Uzun boylu, esmer ve yapılıydı. 25 yaşında bir minikti. Başını dizlerimin üstüne ya da göğsüme koyarak yatmaktan büyük zevk alıyordu. Tam bir espri, şaka makinesiydi. Arkadaşlar bu Amedli arkadaş için; “şayet bir gün Erdal ölse bile son şakasını yapıp öyle öteki tarafa yelken açacaktır” diyorlardı.
Bir gün bir jeneratör zehirlenmesi kampımızda yaşanmıştı. Kamptaki sayının yarısından fazlası bayılmıştı. Erdal da bu mağdurların arasında idi. Fakat o diğerlerinin aksine olduğu yerde bayılmamış, koşarak aşağıya bizim yanımıza gelmişti. Güler bir yüzle Kürt sanatçı Seyda Perinçek’in Kanê Em Bire Hev bûn şarkısını söyleyip Şaban gibi kendini yere bıraktı. Biz Erdal yine şaka yapıyor sanmıştık. Oysa gerçekten bayılmıştı.
Erdal’la birlikte yattığımız uyku modunu diğer arkadaşlar da esas almışlardı. Öyle sanıyorum ki onlarda Erdal gibi yatmışlardı.
Ben ise o geceyi hiç uyumadan geçirdim. Çatışma esnasında gördüğüm o esrarengiz tablo karşısında halen şoktaydım. Erdal’ın en komik halleri bile gördüğüm bu hayal seremonisinden beni alamıyordu. Ama açıkça söylemek gerekirse bu kadın arkadaşı bir daha görmek isterdim. Her şeyiyle tam bir gerillaydı, kumral orta boylarda ve yapılıydı. Dolgun yüzlü ve bu dolgun simayla özdeş ufacık gözleri vardı. Daha önce kesinlikle görmediğim bu kadın arkadaş neden bana bu kadar aşina gelmişti? Geceyi bu ruh haliyle hiç uyumadan geçirdim. Çünkü varlığı bile bilinmeyen bu insan profiline kendimi borçlu hissettiğimi de bilmiyordum. Ama sanki burada şu an onu düşlememi bile ona borçluyum.
Sabah erken arkadaşların hepsi uyandı. Dibinde yattığımız bu büyük kaya kütlesinin etrafında 5 gün geçirdik. Operasyon kapsamının genişleyeceğini düşünerek alanı çok kullanmamaya özen gösterdik. Bahardı, daha tomurcuklar bile patlamamıştı. Ve yine adımlarımızı attığımız her bir toprak parçasında derin izler açılıyordu. Bu da bir deşifrasyona yol açtığından güvenlik hususların dikkat etmemiz gerekiyordu. Öte yandan yanımızda hiç erzağımız yoktu. 5 gün boyunca arkadaşlar araziden topladıkları gulik otunu daha yaşken fazla dövüp közledikten sonra yiyorlardı. Baharın ilk otu olan gulikin birde yan etkileri vardı. Boşaltım ve sindirim sistemlerimizin hiç zorlanmadan sindirdiği bu besinler şutiklerimizi baya sıkmamıza neden olmuştu. Yani açıkça söylemek gerekirse ishal yapıyordu. Beşinci günün sonu yediğimiz bu otların derin etkilerinden dolayı Erdal’ın deyimiyle bırakın tenimizin bile yeşile çaldığını, sanki dünyaya yeşil camlı gözlükten bakıyor gibi olmuştuk. Altıncı gün erzağımızın bulunduğu elverişli gerilla alanlarına gittiğimizde ise arkadaşlar daha önceden gömdükleri un çuvalını çıkararak hamur yaptılar. Sonra fırıncı arkadaşlar çıkarak bu hamurda 2 torba ekmek yaptılar. Fırıncı arkadaşlar daha sonra torbalara koydukları ekmekleri heval Erdal’ın önüne koyarak “ye Erdal ye çuvalımızı da ye” diyerek takılmaya başladılar. Nezaket icabı, Erdal arkadaşta; “beni düşündüğünüz için teşekkür ederim arkadaşlar” diyerek ince bir taciz ya da espri yaptı.
…
Hani OZAN- ŞAİR der ya, “hayatta en acı şey merhaba diyerek birleşen elerin, elveda diyerek ayrılmasıdır,” kastedilen ayrılık eğer fiziksel bir kopuş ise gerilla olmak daimi bir yolculuk halinde olmak demektir. Bir diyardan ötekine demektir. Bu anlamda sınırsız bir ayrılıktır gerilla.
Ama gerillanın özsel ayrılığı asla ve hiçbir zaman tümden bir kopuş olmamıştır. Vuruldukça çoğalanlar, öldükçe yaşayanlar olduğumuz gibi AYRILDIKÇA BULUŞANLARIZ DA… Her bir son yeni bir başlangıçtır. Daimi bir bahardır gerilla.
Düşman cephesinin son günlerde nasıl yüklendiklerini ve kendilerine göre sonuca ulaştıklarını iddia ettiklerini görüyorsunuz. Başbakan “terör ya bitecek, ya bitecek” diye bir yumurta yuvarladı, bu arada Genelkurmay Başkanı da, “artık terörü bitmiş sayabiliriz” diye bir yargıda bulundu. Ayrıca “ikinci dönemi açıyoruz” dediler. Yeni dönem dedikleri, ekonomik yatırımlar dönemiymiş. Bu, onların gündeminin icabıdır. Belli bir planları var, uygulamaya çalışırken bu gibi gösterileri, psikolojik savaşın tabiatı gereği uygulamak durumundadır.
Gerçeklerin oldukça çarpıcı ortaya çıkması söz konusu. Bu on yıllık savaşım sürecinin, düşman cephesindeki yansımalarını da izlediğimizde, savaşın ekonomik, sosyal, psikolojik ve en önemlisi de askeri boyutlarını çok iyi görmek zor değil. Bu arada faşist ...
15 Ağustos Atılımı ile başlayan ve 1.yıldönümüne dek uzanan süreç içinde Partimizin doğru devrimci siyaseti, parlak bir şekilde bir kez daha doğrulanmıştır. Evet, bir çokları sayısız defa doğruluğu pratikte kanıtlanmış olan Parti çizgimizin başarısızlığı için çok şey yaptılar. Çeşitli güçler ulusal ve uluslararası alanda görülmedik ölçülerde bir teşhir ve tecrit faaliyeti yürüttüler. Ama bütün bunlar sahiplerinin suçüstü yakalanmalarından başka biri sonuç yaratamadı. Devrimimiz tüm engelleri aşarak gelişiyor ve şunu kesin biçimde doğruluyor, eğer bir siyaset doğruysa, yetersiz bir uygulaması bile büyük gelişmeler ortaya çıkarabilir. Yine eğer bir siyaset doğru ve buna uygun bir uygulamaya kavuşmuş ise, engeller ne denli çok olursa olsun, zafer yolunda yürüyebilir. 15 Ağustos ve sonrası...
Kürdistan halkının geleneksel bayramı olduğu kadar, çağdaş anlamda kendi ulusal kimliğini geçmiş tüm yıllardan daha fazla açığa çıkararak, kendi halk savaşımını sağlam temellerde bir daha yenilmemecesine yaşayarak ulaştığı yeni yıl. Newroz tarihini göz önüne getirdiğimizde 2602 miladi, 1990 yılı bir anlamda Partimiz'in de başta Nusaybin ve Cizre halk isyanı olmak üzere, tüm ülkede ulusal kimliğe, özgürlüğe dönüş hamlesini daha da ileri bir düzeye taşırarak karşılaması gerçek bir kutlama anlamına geliyor. Yeni şeyler derken, esas olarak mücadelede ulaştığımız yeniliği anlamalıyız. Bir yandan Partili militanların şahadeti, diğer yandan halkımızın kanlı isyanı Newroz'un nasıl karş...
PKK, Türkiye toplumunu sivilleşme doğrultusuna sokan, onun devlete karşı sivil toplum yeteneklerini konuşturan, kendi kişiliğine ulaşmasını, kendi bağımsız eylem ve örgütlenmesini mümkün kılan bir doğrultuya sokmada da temel rol oynayan bir örgüt, bir Parti durumundadır. PKK'nin gelişiminden günümüze kadar tüm mücadelesi, bunun nasıl mümkün olacağını, üslubunun nasıl gelişme göstereceğini, bunu hayata geçiren militanların savaşım tarzını ortaya çıkarmaktadır.
PKK'nin direnişi yüzyıllardan beri yitirilmiş halk kişiliği ve çıkarlarının dışa vurması, somutlaşmasıdır. Bu anlamda PKK ile halk ilişkisi, halkı yeniden bulma, yaratma ilişkisidir. PKK'nin çağa açılması en dev...
Her alanda gelişiyorlar değil mi? Onlara mesaj vereceğim. Kendi yapılarında erkeği eğitiyorlar öyle mi? Derinleşme durumları gelişmiş galiba. Akademi çalışmalarının derinleştiğini belirtiyorlar, sivil toplum örgütlenmelerine ağırlık vermişler. Türkiye’de de Özgürlük Akademisi olabilir aslında. Son dönemlerde herkes aşk şairi kesilmiş; bu konulara kalem atmayan yazar kalmamış gibi. Bazıları bu süreci saptırmaya çalışıyor, kadın olayının demokratik hamlesi çok saptırılıyor, aşk adı altında düşürülüyor.
Bizim kadın hareketinin binlerce kadrosu var. Bunun önünü almak için aşk şairliği türetildi. (Erkeklerin eğitimi üzerine) Erkek üzerine bu çalışmanın yap...
Büyük Zindan Direnişinin 12 Eylül faşist askeri rejimine karşı direnme kararı verdiğini ve herkesi direnişe çağırdığını duyurdu. Bu temelde iki yıl boyunca devam eden hazırlık çalışmaları da ülkeye dönüşü hazır kılmıştı. Ülkeye dönüş Kürdistan’ın orta kesimine; PKK’nin daha önce girmemiş olduğu alanlara dönük oluyordu. Böylece yeni bir süreç başlıyordu. Genel siyasi-askeri durum uygundu. 12 Eylül darbesinden sonra 19 Eylül 1980’de İran - Irak savaşı başlamıştı. İki yıl boyunca sürmüş, savaşta herhangi bir sonuç çıkmamıştı. Dolayısıyla iki devlette güçlerini daha çok savaş cephesine İran - Irak sınırına götürmüştü. Böylece hem İran’ın hem Irak’ın Türkiye sınırlarında güçleri azalmıştı. Güney ve Doğu Kürdistan’ın Bakur sınır boylarında geniş boş alanlar oluşmuştu. Şimdi İran - Irak savaşının ortaya çıkardığı bu zemin gerilla hareketliliği için gerillanın oralarda üstlenip hareket edebilmesi için çok uygun bir pratik zemindi. Gerilla böyle bir zeminden faydalanarak ülkeye dönüş ve Kuzey K...
Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’a yönelik geliştirilen 15 Şubat devletlerarası komplonun 18. yılını değerlendiren PKK Yürütme Komitesi Üyesi Murat Karayılan: “uluslararası devletler Türkiye’nin Kürt düşmanlığına, şovenizmine, ırkçılığına seyirci kalmalılar” dedi.
Kürt Halk Önderi Abdullah Öcalan’a yönelik gerçekleştirilen 15 Şubat devletlerarası komplonun 18. yılı vesilesiyle Sterk Tv’de Mem Şirvan’ın hazırlayıp ve sunduğu programa konuşan PKK Yürütme Komitesi Üyesi Murat Karayılan, komployu ve gündemdeki gelişmeleri değerlendirdi. Kürt halk önderi şahsında gerçekleşen komplonun Kürt halkına yönelik geliştiğine dikkat çeken Karayılan, bugün komploda yer alan uluslararası güçlerin Kürt sorununu çözmek için girişimlerde bulunması yönünde çağrıda bulund...
Murat Karayılan
15 Ağustos Atılımı’nın 32’inci yıldönümünü öncelikle Önder Apo’ya kutluyor, tüm özgürlük gerillaları adına saygılarımızı sunuyor ve canı gönülden selamlıyoruz. Diriliş Bayramı, tüm Kürdistan halkına, Kürdistan halkının dostlarına ve tüm yoldaşlara kutlu olsun!
Diriliş Bayramı, kahramanlık destanlarıyla yaratılmış, kahraman şehitlerimizin direnişiyle süslenmiştir. Bu önemli günde, büyük komutanımız Egîd (Mahsum Korkmaz) yoldaş şahsında, tüm Kürdistan devrim şehitlerini anıyoruz ve onlara söz veriyoruz: 15 Ağustos’un başarı ruhunu yeni dönemde zaferin temeli yapacağız; kahraman şehitlerimizin anılarını Önder Apo’yu ve Kürdistan’ı özgürleştirerek yaşatacağız.
15 Ağustos, Kürdistan halkı açısından sıradan bir gün değildir. Bir milattır. Bu gün Önder Apo’nun perspektifiyle Egîd yoldaş öncülüğünde Eruh ve Şemdinli’de gerçekleştirilen hamle, Kürdistan toplumunu ölüm döşeğinden kurtardı, Kürt soykırımının önünü aldı. 15 Ağustos’ta sıkılan ilk kurşun, Kürdün köl...
Halk Savunma Merkez Karargah Komutanı Murat Karayılan
* Kuzey’deki mücadele süreci üzerine bir çok tartışma yapılıyor. Siz hareket olarak bu geçen 10 aylık mücadele sürecini nasıl değerlendiriyorsunuz?
Öncelikle bütün halkımıza ve izleyicilerimize selam ve saygılarımı sunuyorum. Geçtiğimiz 10 aylık süreçte gerçekten de kahramanca bir savaş yaşandı. Kürt halkının direniş tarihinde yeni bir sayfa açıldı. Bu savaşta emek harcayan, rol oynayan ve kendini feda eden kahraman şehitlerimizi Azad Sîser, Çekdar Amed, Baran Dersim, Haki Amed, Şervan Varto, Ekin Van, Botan Hakkari ve Berfin yoldaşların şahsında anıyorum. İçinde bulunduğumuz ay fedailer ayıdır. Zîlan, Sema ve Gulan yoldaşlar bu ayda şehit düştüler. Onların takipçileri olarak Kürdistan’da geçtiğimiz 10 aylık süreç içerisinde canlarını feda eden, fedai eylem yapan yoldaşlarımızı Zinar, Doğa, Asya, Eylem, Dijwar Wan ve Dîrok Amed yoldaşların şahsında anıyorum. Kahraman şehitlerimize, onların takipçileri olacağımız, bayraklarını yük...
Egîd Bir Duruş, Vuruş Tarzı ve Başarı Yoludur.
Kürdistan Halk Savunma Güçleri Merkez Karargah Komutanımız Murat Karayılan, efsanevi komutan Mahsum Korkmaz’ın (Egîd) şahadetinin 30’uncu yıldönümü vesilesiyle Kürdistan gerillasına seslendi.
Kürdistan Halk Savunma Güçleri Merkez Karargah Komutanı Murat Karayılan, efsanevi komutan Mahsum Korkmaz’ın (Egîd) şahadetinin 30’uncu yıldönümü vesilesiyle Kürdistan gerillasına seslendi. Uzun mesafeli telsiz aracılığıyla Güney ve Kuzey Kürdistan’da mevzilenen tüm gerillalara hitap eden Karayılan, konuşmasında Mahsum Korkmaz’a ve Kürdistan Özgürlük Gerillası için önemine değindi. Şehirlerde yaşanan direnişe ve AKP’nin gelmiş olduğu noktaya da değinen Karayılan, Kürdistan gerillasının koşulları iyi değerlendirmesi halinde tarihi bir bahar sürecine girdiklerini, kazananın Kürt halkı olacağını belirtti.
EGÎD, BAŞARININ VE SALDIRI RUHUNUN SEMBOLÜDÜR
Büyük komutan Egîd yoldaşın şahadeti üzerinden 30 yıl geçti. Egîd yoldaşın verdiği mücadele bugün yeni...
Bekletmez aşığını Govende. Kendine hasret bıraktığı gibi hasreti yoldaşının tebessümle ikram ettiği bir bardak soğuk suyunda ya da çayında dindirmesini de bilir. Ama derinlerde hep bir hasret bırakır. İnsanı kendine mahkûm eden gizli bir yanı her zaman olur. Belki de asıl gizemi burada saklıdır Govendê’nin.
Uzun bir yolculuktan sonra tekrar Govendê’ye veriyorum yönümü. Ayrı kaldığım bir hafta boyunca duyduğum özlemi anlatacak kelimemin olduğunu düşünmüyorum. Oysa Govendê’de sadece yaklaşık bir ay kaldım. Ansızın çıkan bir görevden dolayı çıkmak zorunda kaldım. Ayrı kaldığım bir hafta boyunca bulunduğum her yerde gözüm taşlarını aradı. Govendê’ye doğru yola çıkmaya başladığım andan itibaren yanımda bulunan arkadaşların sohbetlerine ara sıra katılırken hükmüm altından çıkan gözlerim ve fikrim sadece Govendê’ye baktı.
Konberfleri, jilet keskinliğindeki taşları, dağları yaşam merkezi yapan sıcak yoldaşları ve onlarla birlikte yediğimiz kuru ekmek ve her türden yapılan otlu yemekleri... Anılar bir bir canlanırken gözümde gelişimize son beş dakika artık sabrım taşımış halde; “bu yol ne kadar uzadı” dedim kendi kendime.
Yolculuğun sonunda ilk durağımıza varıyoruz. Üslenme yapan arkadaşların yanına geçiyoruz. Bir önceki yeri değiştirmişler. Kampa girdiğimizde üslenme grubunda yer alan arkadaşların değiştiğini gördüm. Tüm bu değişimler içerisinde gözlerim kadın arkadaşları arıyor. Kimse bir şey demeyince kendim Mervan arkadaşa; “kadın arkadaşlar nerede” diye soruyorum. “Biraz önce hepsi tepeye çıktı” deyince of çekiyorum. “Biraz daha erken gelmiş olsaydım görürdüm onları” diyorum ki bir ses duyuluyor arkadan. Avesta arkadaşın sesi bu. Hemen sesin bulunduğu yöne doğru yürüyorum. Avesta ve Amara arkadaşları karşımda görünce duyduğum özlem ve sevinçle sarılıyorum ikisine. Beni görünce şaşırmaktan öte, duyduğum sevincin benzerini kendilerinde de görüyorum. İşte bu an ve bu sahneyi özledim.
Görünümüyle harabe bir kenti andıran bu yeri sevdiren nedir? İnsanın yaşam kaynağı olan suyun dahi olmaması, suyun sadece kıştan kalma kardan elde edilmesi, sayılamayacak bin bir eksiklik ve zorluk… Her şeye rağmen her zaman çekim merkezi olma başarısını elde tutmasının asıl nedeni ne olabilir? Cevabını verecek olsam tek bir kelimeyle ‘yoldaşlığı’ derim. Govendê’yi Govendê yapan yoldaşlığıdır. Govendê’ye olan bağlılığım, bir hafta içerisinde duyduğum özlemin asıl nedeni yoldaşlığında gizlidir.
Sıcak bir kucaklaşmadan sonra bana kaldıkları yerleri gösteren Avesta ve Amara yoldaş, benden on dakika sonra geliyorlar. Gelir gelmez koyu bir sohbete başlıyoruz. Yıllardır birbirinden ayrılan dostlar gibiyiz. Tara ve Ezda arkadaşların düzenlemelerinin olduğunu, Jindar, Rozerin ve Amara arkadaşın da benden hemen önce yola çıktıklarını ve ayrı kaldığım yedi gün boyunca yaşanan tüm değişimleri bir bir anlatıyorlar. Daldığımız sohbete ara verince birden saatin gece yarısına geldiğini fark ediyoruz. Yarım kalsa da konuşmalar uyuyalım yarın devam ederiz diyoruz.
Geceyi süsleyen yıldızlar ve dolunaya seyre dalan gözlerimiz gün doğumuyla birlikte açılıyor. Gün doğumu her gerillanın en sevdiği saatlerdir. Her yeni günle birlikte yaşamımıza yenilik getiren güneşin kutsallığını sabahın erken saatlerinde uyanan gerilla bilir ancak.
Güneşin doğmasıyla birlikte yakılan ateşte kara çaydanlıkta çay kaynatılıyor. Kahvaltı hazırlanılıyor. Her şey tamamlandıktan sonra üçümüz kahvaltıya oturuyoruz. Kahvaltı ettikten sonra ocaktan indirdiğimiz kara çaydanlığımızı kenara koyup bir yandan çay keyfi yaparken diğer yandan da günün planlamasını konuşuyoruz. Tam bu esnada hava kirliliği yapan keşif o iğrenç sesiyle yine dikiliyor başımızın üzerine. Gerilla da kimse sevmez bu sesi. Doğanın dengesini bozan bu sesi kimsenin sevdiğini düşünmüyorum. O sadece birer casus değil doğadaki su, rüzgar ve sayısız hayvanın ortak sesiyle çıkan melodiye karışan ne olduğu belirsiz bir ritimdir ayrıca. Kısa bir zaman sonra insan avcıları geliyorlar. Tencere kapağını buluyor. Ve patlama sesi. Buda düşmanın sabah karşılaması oluyor. Düşmandır. Ancak böyle bir karşılama yapar. Yanımda bulunan Avesta arkadaş yeni katılmasına rağmen yerini sağlama aldıktan sonra soğukkanlı bir şekilde nereye vurduklarını anlamaya çalışıyor. 2015 yılının Temmuz ayında ilk hava saldırılarının başladığını televizyondan öğrenip gerilla saflarına katılan Amara arkadaş ise biraz daha farklı bir ruh haline kapılıyor. Korkuyor. Yaşadığı korkunun tek nedeni insan avcılarının arkadaşları vurmuş olabilme ihtimalidir. Televizyonda izlerken duyduğu öfke katılımına sebep olmuştu. Şimdi ise kendisi bombardıman altındadır. Bu düşmanına olan öfkesini kat be kat artırırken, direnişin kutsallığını ve her zamankinden daha fazla mücadele edilmesinin şart olduğu bilincine bir kez daha erişiyor. Ama ya arkadaşlara bir şey olduysa düşüncesi çıkmıyor bir türlü aklından. Govendeyî tanımlamaya çalışırken bunu anlatmaya çalışıyordum. Nerede olurlarsa olsunlar yürekleri daima birdir ve daima bir biri için çarpar yoldaşın.
Doğanın dengesini bozan sesler kesilince bir haber alıyoruz. Tez duyulan kötü değil iyi haber oluyor. Arkadaşlar sağlam ve kimseye hiç bir şey olmamış. Bu haber karşısında Amara arkadaşın yüzüne bir gülümseme yerleşiveriyor. İçi rahatlıyor. Soğukkanlı Avesta; "T.C ordusu gerillanın gölgesinden dahi korkuyor olmalı ki keşif doğada bulduğu her şeyi gerilla sanıp Uçakları Kürdistan Dağlarına davet ediyor. Doğrudur gerilla misafirperverdir. Ama misafirde misafirliğini bilmelidir. Uçaklarla dalış yapan pilotlar daldığı yere düşüverir bir daha çıkmak nedir bilemez. Nereye girdiği de belli olmaz” diyor.
Evet sonbaharda bile yaprakları dökülmeyen iki çiçekti onlar. Kışları kar’ın altında ölmediler. Yazların kavurucu sıcağında hiç… Bütün zorluklara inat hep canlı kalmayı bildiler. Güzellikler, zorlukları tanımaz. Onlarda güzellikleriyle her zaman zorlukları yendiler. Sorxwin ve Nucan yoldaşlar hep İlkbaharın ve Sonbaharın çiçekleriydiler. Onlar yaşam ve doğanın birer ikizi gibi hep bütünlük sağlayıp yaşamda yenilik, canlılık ve tüketen değil yaratan oldular.
Sorxwin yoldaş baharların mor menekşesi, dağlarımızın ceylanıydı. Bahar onunla canlanır ve renk bulurdu. Ağaçlar toprağa çağrı yapar. Tomurcuklara seslenip artık canlanın dercesine içtenlikle seslenirlerdi. O büyük coşkuyla yüzünü ay çiçeği gibi güneşe döner ve her şeye yen...
Üç yıl sonra. Yıl 96. İçinde olduğum tabur Avaşin'den Ertuş'a doğru geceleyin yol aldı. Bahar takvimlerde bitmiş, yaşamda ise hala hüküm sürüyordu. Bir su çıktı önümüze, kabaran, yatağından taşan, gürültülü bir su. Karanlığın içinde el ele tutuşup gruplar halinde geçtik suyu, dizin üzerine kadar ıslanarak... Önümüzdeki tepelerin operasyon birliklerince tutulduğunu geç vakit anladık. Sabaha karşı taburumuz mevzilendi.
Bir grupla birlikte bir yere yollandık. "Çete noktası" olarak anılan, iki tarafında kaya kümelerinin yükselip uzandığı, ortası düz, çimenlik bir saha. İleride bir gr...
2011 Yılının 10 Nisan sabahıydı. Bu sabah keşifçi bendim. Dorşin’nin Kelasor vadisi sisten görünmüyordu. Sabah saat 8’e kadar etrafı keşfetmiştim. Yakın çevrelerin dışında hiçbir şey göremeyince kendimi noktaya arkadaşların yanına bıraktım. Nokta küçük bir vadinin içinden akan bir dereciğin kenarında idi. Renas, Fırat, Erdal arkadaşlar beni gördüklerinde çarberin içine dizilmiş odunları tutuşturmaya başladılar. Hava çok soğuktu. İki gündür yağmur durmuştu fakat soğuğun etkisi halen kırılmamıştı. Özellikle sabahları çok soğuk oluyordu. Rênas arkadaş bölge komutanımızdı. Kendisine keşif sonu&...
Sabah olmuş, akşam yapılan uyarılara güneş doğuncaya kadar harfiyen uyulmuştu. Bütün günümüz manga yerleri yapmakla geçmişti. 10 Mart 1997 senesiydi.
Günler günleri kovalıyordu ve bizi en çok yağmurun yağışı veya ondan daha kötüsü adeta bazen yaşamı felç eden dolu yağışı zorluyordu. Newroz bayramı gelip çatmıştı. Genelde Newroz bayramı gerillada coşkuyla kutlanırken, herhangi bir hazırlık imkânımız olmadığından biz sadece ateş yakmakla yetinecektik. Akşama doğru, bir grup arkadaş Şırnak karşısında bizden uzak bir yerde ateş yakmak için gönderilmişti. Bir grup da Kumçatı (Der-güle) tarafında yüksek bir yerde ateş...
Bir hayalim var
Kimseye anlatamadığım
Kırılmasından korktuğum
Bir hayalim var
Hayalimde büyük bir umut,
Kocaman bir sevgi var.
Başkan’ım,
Hayalimle her yerde seni arıyorum, dağların yüceliğinden bakışlarını istiyorum. Rüzgârlardan sesini istiyorum! Çiçeklerin canlılığında, kuşların kanadından her yerde, her şeyde seni arıyorum.
Ve yüreğimde filizlenen acı dolu bir gülün yaşam mücadelesiyle etrafına su, toprak, tohum olan, yalnızlıkların da ötesinde, martıların kanadında, yunusların asiliğinde gönderdiğin dost selamını aldım.
Yetersiz yoldaşlığımın verdiği utanmayla, dilimden dökülemeyen cümleler, kalemimin inadıyla kelime oluşturm...
Üç metrelik bir yaşam alanında mahkûm edilen bir Güneş… Bir Güneş sistemi bir odada nasıl mahkûm kılınabilir ki? Bu güneşin yüceliğinin hala farkında değil karanlıkların içinde kendilerini kaybedenler. Bu Güneş ki bütün ışınlarını dünyanın bütün özgürlük kokan yüreklerine ulaştırır. Ve ulaştığı yerde yeni bir sistem, yeni bir yaşam yaratır. Güneş ulaştırdığı ışınlarıyla var ediyor kendisini. Ve çoğu zaman o güneşi düşlemek bile onu var etmek için bir gerekçe, ona ulaşmak ve özgürleştirme mücadelesini vermek için bir gerekçedir.
Güneşimizin tutsak kılını...
Şafağın kızıllığını yeni kurulmuş kıl çadırlar arasına bıraktığı bir vakitti. Sılav koşar adım çadırdan çıkmıştı. Son günlerde geceden selamını yüklenmiş çoban yıldızının şafağın rengârenk kuşağının arasından kaybolup gidişine ulaşmaya çalışıyordu. Çocuk bedeninde büyüyen yüreği içine sığmıyor, yaşıtlarıyla oynadığı oyunlar onu doyurmuyordu. Sanki bir şeyler hep yarım kalıyordu. Sadece şafaklara değil, akşamın günbatımına da koşuyordu. Yarımlık hissi doğduğu ilk günden beri vardı. Kapatmak için herkesten habersiz koşuyordu ama dolmuyordu boşluklar. Koçerdiler... Bir yayladan bir yaylaya göçüp konmuş, konup g&o...
Bekletmez aşığını Govende. Kendine hasret bıraktığı gibi hasreti yoldaşının tebessümle ikram ettiği bir bardak soğuk suyunda ya da çayında dindirmesini de bilir. Ama derinlerde hep bir hasret bırakır. İnsanı kendine mahkûm eden gizli bir yanı her zaman olur. Belki de asıl gizemi burada saklıdır Govendê’nin.
Uzun bir yolculuktan sonra tekrar Govendê’ye veriyorum yönümü. Ayrı kaldığım bir hafta boyunca duyduğum özlemi anlatacak kelimemin olduğunu düşünmüyorum. Oysa Govendê’de sadece yaklaşık bir ay kaldım. Ansızın çıkan bir görevden dolayı çıkmak zorunda kaldım. Ayrı kaldığım bir hafta boyunca bulunduğum her yerde gözüm taşlarını aradı. Govendê’ye doğru yola çıkmaya başladığım andan itibaren yanımda bulunan arkadaşların sohbetle...
Son süreçte KDP’nin Ankara ziyareti ve ardından Şengal’e saldırması ile birlikte KDP, Kürt halkına yönelik ihanet savaşının startını verdi. KDP’nin Şengal saldırısında da ortaya çıktı ki; KDP başta Güney Kürdistan halkının nezdinde ve dört parça Kürdistan’da ihanetçi olarak damgalandı ve teşhir oldu. Ve tüm Kürtler içerisinde itibarını kaybetti. Ve bunun yanında KDP’nin Şengal siyaseti boşa düştü. Dört parça Kürdistan’da ve Kürtlerin yaşadığı her yerde KDP’ye yönelik gelişen tepkiler, KDP’nin ihanetçi çizgiyi temsil ettiğini teşhir etti.
Türk-KDP Şengal saldırısı da gösterdi ki, Rojava ve Güney Kürdistan’da yeni bir savaş konsepti oluşt...
Orhan Yılmazkaya-Hamdi yoldaşımız 27 Nisan 2009 günü: “Teslim olmayan bir özel devrimci kuşağına layık olmaya çalışacağım. Devrimci karargâh savaşçısıyım. Yaşasın devrim ve sosyalizm. Yaşasın halkların kardeşliği. Yaşasın Türk ve Kürt halklarının mücadele birliği. Biz düşeceğiz fakat bizden sonra bu kavga mutlaka sürecek“ sözlerini haykırmıştı. Devamında ise: “Biz düşeceğiz fakat bizden sonra bu kavga mutlaka sürecek. Nasıl binlerce yıldan beri sürdüğü gibi. Thomas Münzer'den, Şeyh Bedrettin'den, Mahir Çayan’lardan, İbrahim Kaypakkaya'lardan ve Deniz Gezmişlerden beri sürdüğü gibi” sözlerini daha da gür haykırmıştı. “Teslim olmayan bir özel devrimci kuşağına layık olmaya çalışacağım” sözleri ise yeni dönem devrimciliğinin nasılına en iyi cevabı bizatihi faşist çetelere karşı gösterdiği direniş ile göstermişti. Orhan yoldaşın büyüklüğü Tür...
Avrupa derken akla her zaman ilk gelen insan haklarına, düşünce özgürlüğüne, demokrasiye yaklaşım gelmiştir. Bunun içindir ki birçok çevre çağdaşlığı biraz da Avrupa ile özdeş ele almıştır.
Ne var ki, eski Avrupa’da bu aralar eser yoktur. Tam tersine düşünce özgürlüğü, insan hakları, demokrasiye yaklaşımıyla bilinen bir Avrupa, bugünlerde dünyanın dikta rejimleriyle flörtleşiyor. Tehditlere boyun eğiyor. Diktatörlere sarılmakta geri çekilmediği gibi sarılmak için sıraya giriyor. Hatta Amerikan tarzı “ey dostum” diyerek, diktatörlerle tam haşır neşir olmuşluk söz konusu.
Avrupa Birliği Projesi çıkışı itibariyle alternatif olacaktı. Hem de ABD ve Rusya’ya karşı. Ortak paradan ortak askeri güce, ortak polis gücünden ortak ekonomik gücüne derken, kendince iradeli, kararlı, kendi ölçülerini –sert ve diktatörce gördüğü güçlere-dayatacaktı. Ya...
2014 yılının mart ayına Türkiye’de yaşanan önemli gelişmeler temelinde giriyoruz. AKP ve Cemaat’in iktidar çatışmasının gittikçe bir sistem krizine dönüştüğü, Türkiye’nin yeni seçenekler ve sınavla karşı karşıya bulunduğu bu süreç önemli gelişmelere gebe olacak gibi görünüyor. Bu hem krizin niteliği bakımından böyle, hem de etkilediği dinamikler ve gelişmeler bakımından böyle oldu. Zaten uluslararası sistemin arkasında olduğu bu krizin sonuçları bu temelde hesaplandı. Ve haliyle ortaya çıkacak sonuçların uluslararası boyutu ön görüldü. Uluslararası güçler Türkiye de böylesi bir krize ihtiyaç duyarken gelişen kriz de yeni uluslararası dengelerin ortaya çıkmasına vesile yapıldı. Bu bakımdan aslında Türkiye’nin kaderinin bölgesel politikalara bağlandığını ya da bu gelişmelere paralele ilerleyeceğini belirtmek gerekiyor. Bölgesel gelişmeler y...
Newroz, karanlığa ışık tutan ateş
Kara kışlara inat güneşe uzanan bir kardelen,
Özgür yaşama duruş,
Doğanın yeniden canlanması,
Ve yeniden ama yeniden
Kürtlerin tarih sahnesine durduğu,
Bende varım dediği diriliş günü...
Mazlumların, Rewşenlerin, Ronahilerin elele verdiği,
Özgürlük ateşini Kawa'dan teslim aldığı gün bugün.
Kürtlerin destansı öyküsü Demirci Kawa efsanesiyle büyüdük ve büyütüldük. Hatırlıyorum, daha dün gibi. Düşman izin vermezdi, Newroz kutlamalarına. Ve her Newroz bir serhıldan olurdu Kürdistan'da. Her Newroz direniş günü olurdu bu topraklarda. Dün olduğu gibi bugünde hala böyle devam etmekte.
Küçüktüm, henüz çok küçüktüm. Hayal meyal hatırlıyorum. Mahallenin çocukları olarak zula yapardık tüm araba lastiklerini. Tabi ben kız çocuğu olduğum için her zaman gerisinde takip ederdim, ah...
Ateş, Newroz bir efsanenin, bir halkın yeniden yaratılmasıdır. Belki de en yalın sözlük anlamı budur. Çünkü bu efsane ile Kürt çocukları ve kuşakları tarihin satırlarının arsından dağ başlarına teker taşımış, zalimler ve kahramanlar yeniden vücut bulmuştur.
Newroz' un "uzak" tarihinden bahsetmemek olmaz... Kral Cemşit'in devrilmesi ile yerine geçen Dehaq kısa zamanda etrafına dehşet salar. Bir hastalığa yakalanan Dehaq’ın her iki omzunda yılanlar peydahlanır. Yılanlar kesilir, kesildikçe yeniden türerler. Korkunç acılar içinde olan Dehaq ülkesindeki tüm hekimleri çağırır. Ancak hiçbiri bu derde çare bulamaz. Lokman hekimler çaresini söyler. Tek çaredir ki Kürdün gününü, geleceğini belirleyecektir. Bu acıların dinmesi için yılanların her gün iki genç insan beyni ile beslenmesi gerekir.
Dehaq adamlarına emir verir; her gün iki genç ...
Bu günde dünyaya gelen bütün dünya çocuklarına atfen yazılan bir yazıdır. Bir hikâye değil, yaşanmış bir tarihin özetidir. Sadece bu yazıda yarım kalacak olan şey duygu boyutu olacaktır. Herkes kendisince bir duygu katsın istiyorum. Çünkü bizde felsefenin adı ‘’hikâyenin adını değiştir seni anlatır’’ anlayışıdır. Yazının temel amacı da zaten budur. Her insanın duygu selinde birleşen bir okyanus yaratmaktır. Kürdistan’lı çocukların okyanusunda yüzmeye hazır mısınız?
Hem yıl hem de ay ve gün olarak yanlış günde dünyaya gelen bir kızın hikâyesi… Sonradan bu hikâye onun temel yaşam ve savaş gerekçesi olacaktır. 15 02 1988… Yıl olarak Halepçe katliamından bir ay önce dünyaya gelen bu kız 11 yaşına gelince aslında kendi tarihinin asıl yüzü ile de tanışıp yüzleşmek zorunda kalacaktır. Tarih öyle bir şeydir ki anlamının tadına vardıktan sonra hi...
İnsanlık tarihinde her zaman halklara karşı geliştirilen mezalimlere karşı, dünyanın bir yerinde kalkıp bu mezalime karşı duran yürek dolu insanlar olmuştur.
Bu yürek dolu insanlardan bir tanesi hiç tartışmasız bir şekilde Che Guevara’ydı. Che gibi insanlar, insanlığın vicdanı olmasını kendi pratikleriyle göstermişlerdir. Dünyanın her hangi bir yerinde yaşanan bir haksızlığa karşı sessiz durma, yerinde oturma, bir şeyler yapmama gibi bir yaşam duruşunu Che asla benimsemediği gibi, böyle olanları hem eleştirmiş hem de karşı durmuştur. Bu durumun tam tersine çocuklarına bıraktığı son mektubunda bile niçin sessiz kalamayacağını, çocuklarının neden sessiz kalmaması gerektiğini de son sözlerinde ifadeye kavuşturuyor. “Her şeyden önce de dünyanın herhangi bir yerinde herhangi bir kişiye karşı yapılan herhangi bir haksızlığı daima yüreğinizin e...
Bekletmez aşığını Govende. Kendine hasret bıraktığı gibi hasreti yoldaşının tebessümle ikram ettiği bir bardak soğuk suyunda ya da çayında dindirmesini de bilir. Ama derinlerde hep bir hasret bırakır. İnsanı kendine mahkûm eden gizli bir yanı her zaman olur. Belki de asıl gizemi burada saklıdır Govendê’nin.
